Bir kere düşün. Vatan ki, herkesin hakkını, hayatını korurken onun korunması gerekince vatan evlâtlarını sınırlara kırbaçla sürüyorlar. Vatan ki, herkesin gerçek anası iken bir çok adamlar sağlığında üstünden, hastalığında ilâcından geçinmeye çalışıyor; vatan ki her karış toprağı atalarımızdan birinin kanıyla yoğrulmuş iken kimse üzerine iki damla gözyaşı dökmek istemiyor! Vatan ki, kırk milyon can besliyor; hâlâ uğrunda isteyerek can verecek kırk kişiye sahip olmamış! Vatan ki, bir zaman kılıcının sayesinde bir kaç devlet yaşarken şimdi bir kaç devletin yardımıyla kendini muhafaza edebiliyor! Vatan ki, hâlâ erkeklerimiz anlamını bilmiyor, kadınlarımız adını işitmemiş; işte, kibir say, gurur say, delilik say, her ne sayarsan say! Ben o vatanı sana bana muhtaç görüyorum. Ben yürekte asker, ister ki düşüncesinde ne kadar umudu, gönlünde ne kadar isteği varsa, vatan sözü ortaya çıkar çıkmaz hepsi birden sabaha rast gelmiş yıldız gibi görünmez olsun; sen yaratılışta ana ister ki, vatana benim gibi çocuk yetiştirsin. Ya Cenâb-ı Hakk'ın adaletine, hikmetine nasıl yakışır ki, bu vatanseverlik düşüncesi memleketimizde daha anasının karnına yeni düşmüş çocuk gibi küçücük bir şey iken; seni, beni dünyadan alsın da o düşüncenin de o düşünce sahibinin de varlığını saçma bıraksın? Estağfurullah(Tanrı'dan beni bağışlamasını dilerim)... Bir kadının karnını yarıp da içindeki saçı bitmedik masumu paralamak, Kalabaka haydutlarına yakışır... Kader öyle zulümlerden uzaktır... Elbet de uzaktır. Hem yaşayacağız, hem vatanın gelecekteki talihini göreceğiz, hem dünyada vatan yoluna ölmeyi bin yıl yaşamaktan hayırlı bilir çocuklar bırakacağız. Çok zaman geçmez beni karşında süngü, kurşun yarasından yapılmış nişanlarla süslenmiş görürsün... (İslâm Bey) “Vatan Yahut Silistre” Nâmık Kemal